To „miesiąc ?”,- czas kalendarza Ziemi Kaliskiej i znak niewidoczny dla oka obserwatora, bo oświetlony w ciągu dnia przez Słońce. Jest najkrótszym odcinkiem roku, gdyż zajmuje u nas tylko 2° koła (360°) zodiakalnego nieba (inne dane, może dla całego znaku mówią o 6.7°). Skorpion to też początek zimy.
Znak leży między Wagą w dzień a Orłem ze Strzelcem i jest kolejną animizacją i personifikacją kształtów Ziemi. Jego postać odpowiada nadanej mu nazwie. Jest to typowy skorpion z segmentowanym korpusem, ze szczypcami i tylnim podwiniętym członem zwanym zaodwłokiem z trującym kolcem (?). Obraz na ziemi jest brunatno rdzawy, niezalesiony i ograniczony przez cieki wodne.
Gwiazdozbiór Skorpiona rozciąga się na ziemi z północnego zachodu na południowy wschód i związany jest z biegiem rzeki Prosny, która w kalendarzu spełnia rolę drogi mlecznej. Znak leży również w gwiazdozbiorze Barana w nocy a jeszcze dokładniej w jego największej gwieździe zwanej al-hamal (jagnie).
https://pancalisia.wordpress.com/kalender-figuren/widder/
Można powiedzieć, że należy do figur związanych z historią mitycznej Medei i Argonautów, która dominuje w znaku Barana. Jest w pewnym sensie elementem tego opowiadania.
Na obrazie na ziemi do Skorpiona w dzień należą „zabite dzieci Medei” trzymane przez kobietę pod prawą ręką a znajdujące sie w zaodwłoku z kolcem w ogonie jagnięcia. Dzisiaj jest to jeszcze miejsce podwójnego grodziska kultury łużyckiej na północ od osady Grodzisko.
Następnie do znaku w jego całym środkowym członie należy nakrycie głowy Hermesa rzymskiego Merkurego (planety Merkury). Syna Zeusa i mitycznego boga dróg i handlu leżącego w jagnięciu, w największej gwieździe Barana w nocy. Jak wiemy z poprzedniego tekstu (link u góry),
„Latający Baran był wysłany kiedyś przez Hermesa (boga dróg, handlu i złodziei) w celu uratowania dzieci, króla Beocji (brata dziadka Jazona) w momencie kiedy macocha zagrażała ich życiu. Podczas ucieczki jedno dziecko, dziewczynka Helle, spadło z barana do wody, drugie, chłopiec Phrixos, dotarło do Kolchidy. W nagrodę za to, zwierz ofiarowany był Zeusowi“.
Zeus największy bóg w panteonie mitologicznych bogów greckich pokazany jest tu na obrazie przez „głowę byka” widoczną w jagnięciu z północno wschodniej strony obrazu. W jego żuchwie leży doskonale wyryta głowa Hermesa, jego syna ze świetnie zaznaczonym profilem twarzy zwróconym w stronę północno-zachodnią w kierunku osady Grodzisko.
Jak wiemy z mitologii greckiej Hermes był żuchwą Zeusa w podziemiu, czyli był mówcą ojca. W dolnej części profilu tej postaci znajduje sie jakby harfa a może nawet gitara, z której konstrukcji i posiadania był on znany. Stanowi ona głowę jagnięcia. Poniżej a w głowie byka i w jego ustach znajduje się piękny znany z opowiadania kapelusz okrywający głowę Hermesa (rzymskiego Mercurego).
W nim ukryta jest cała tajemnicza postać Skorpiona.
Ostatni gwiazdozbiór roku leży na ekliptyce drodze Słońca, Księżyca i planet czyli jest konstelacją nieba należącą do kalendarza/zodiaku. Jedynym w naszych szerokościach geograficznych widocznnym elementem tego znaku jest czerwona a podwójna gwiazda Antares. Jej nazwa określona w języku greckim oznacza innego, przeciwstawnego Aresa, czy przeciwnika Aresa, może rzymskiego Marsa? W języku arabskim nazwa z kolei oznacza serce skorpiona. Antares widoczna jest na niebie w dzień podczas intensywnego wypatrywania (z użyciem teleskopu czy szkła powiększającego) zaraz przy Księżycu. Leżąc na drodze planet Księżyca i Słońca przemieszczają się obok niego planety Wenus, Mars, Merkury, Księżyc… a będąc pod wpływem światła słonecznego czas ich przemieszczania nie jest dla obserwatora widoczny. Można przyjąć, że zniknięcie tych planet z nieba nocnego może oznaczać przejście ich na niebo dzienne.
Gwiazda Antares na Ziemi Kaliskiej w Skorpionie to z kolei podwójna figura a dokładniej podwójna głowa. To dwie postacie w jednej, leżące przy rzece Prośnie, która tu spełnia rolę ekliptyki jak i drogi mlecznej. W każdym razie rzeka jest granicą a podwójna głowa utworzona jest z lewej strony jej zachodniego biegu. Jedna część tworzy postać południową druga północną. Obie głowy to rycerze w hełmach. Od strony południowej profil twarzy należy do rycerza w hełmie, na którego szczycie znajduje się wielkie zakrzywienie należące do zaodwołoku Skorpiona. Na czole głowy a tym samym w parti czołowej hełmu znajduje się serce Skorpiona. Jest ono wyraźnie widoczne i posiadające nawet kształt typowego serca. Cały profil twarzy dochodzący do rzeki styka się z inną figurą utworzoną na prawym brzegu Prosny. Jest to postać kobiety i tytanki Tetis/Tetydy, znanej już z tekstu o Hefajstosie
(patrz, tekst https://pancalisia.wordpress.com/2015/06/21/kim-jest-kowal-hefajstos
Od nosa rycerza aż do jego brody po przeciwnej stronie rzeki rozpościera się osada Kuźnia i nos z ustami Tetis/Tetydy wychowanki Hefajstosa.
Druga głowa w Skorpionie oglądana z północy to profil kolejnego rycerza w hełmie nieco inny, gdyż na jego szczycie znajdują się szczypce zwierzęcia. Twarz tej postaci wypełnia serce Skorpiona a osada Kuźnia po prawej stronie leży na przeciwko czoła rycerza. Szyją tej postaci jest zakrzywiony zaodwłok z trującym kolcem. Profil twarzy nie dotyka twarzy kobiety Tetis po drugiej stronie Prosny, ale sprawia wrażenie jakby Tytanka całowała go w czoło.
Antares to Ares (?), bóg wojny i miłości a syn Zeusa i Hery w mitologii greckiej? Połączona w dwie postacie rycerskie figura w hełmach przedstawia na ziemi „Ant Aresa” z Marsem, czyli największą gwiazdę w Skorpionie Antares(a), przeciwnika Marsa, świecącego na niebie czerwonym kolorem i Marsa planetę o podobnym oświetleniu a dawnego mitycznego boga. Toteż południowa głowa należy do planety Mars a głowa północna na ziemi do największej gwiazdy w Skorpionie, w której twarzy znajduje się serce zwierzęcia (Alfa Scorpi określana przez Greków jako gwiazda Antares- przeciwnik Aresa, a przez Arabów serce Skorpiona). Planeta Mars (bóg mityczny Ares a rzymski Mars) jest tą drugą i południową figurą a leży na ziemi opodał Afrodyty, z którą graniczy przez rzekę Ner. Ich spotkania miłosne opisywane w mitologii greckiej są więc uzasadnione a zachodziły na granicy czasu tj. tutaj między jesienią a zimą czy nocą a dniem.
Również pojawienie się na obrazie na ziemi Zeusa pod postacią głowy byka czy Hermesa w Zeusie w jego żuchwie świadczy o specjalnym miejscu w kalendarzu i o granicy czasu, która powoduje zmianę stanu rzeczy, metamorfozę (zima to wielka różnica w porównaniu z jesienią). Skorpion a za tym Antares z Marsem (grecki Ares) tworzy wspaniały i piękny kapelusz Hermesa (rzymskiego Merkurego), który przecież można zawsze zdjąć z głowy. Ci dwaj rycerze to też element leżący w ustach Zeusa byka. To przeszkoda, której byk nie może się pozbyć. Z mitologii greckiej wiemy, że Ares/Mars był nicponiem i nielubianym synem Zeusa i Hery. Ojciec wprost nie znosił syna, ale nie mógł się jego wyrzec. Widoczny na obrazie na ziemi Ares/Mars jest jakby przylepiony, jakby leżał na języku byka i był przeszkodą w ustach a może nawet szczypiącym kółkiem w nozdżach.
Obok tych mężczyzn czyli Hermesa (planety Merkury przemieszczającej się o tym czasie w Skorpionie), Zeusa i dwóch rycerzy „Ant Aresa” i Marsa do obrazu Skorpiona dochodzą obrazy kobiet. Jak już na początku stwierdziłam cały obraz znajduje sie w postaci Medei córki króla Ajetesa a syna Heliosa przestawionego po prawej stronie Prosny w osadzie Chocz, czyli w pełni księżycowej w dzień (?). Od strony prawej Prosny przy osadzie Kuźnia mamy do czynienia z postacią mitycznej matki Achillesa córki Nerusa a wnuczki Tytanki Tetydy,- Tetis/Tetydy. Tu też zaraz przy Prośnie widoczna jest jej siostra Eurynome (późniejsza trzecia żona Zeusa), z którą Tetis wspólnie wychowywała Hefajstosa nielubianego i wyrzuconego syna Hery i Zeusa. Imię Eurynome oznacza podobno rozległą wielką łąkę wykorzystywaną do wypasania bydła. Z takim krajobrazem ziemi mamy tutaj jak najbardziej do czynienia.
Od niej na południe rozpościera się postać mitycznej Afrodyty w Wadze w dzień jak i w Rybach w nocy po oby stronach Prosny. Zaraz do głowy byka Zeusa po stronie południowej od Prosny przylega głowa Hery. Jest to kolejny jej wizerunek pod postacią ludzką (pierwszy utworzony jest w rejonie Kalisza). Głowa jej zwrócona jest profilem na wschód, ale ułożona dołem do południa, czyli tak jakby Hera znajdowała się już w podziemiu.
W jej czole znajduje się osada Rokutów a po drugiej stronie rzeki jakby na jej nosie leży osada Brudzewek, która mogłaby być miejscem mitycznym przeprowadzenia Hery przez rzekę, przez Jazona w micie o Argonautach. Brudzewek ,- bruzda, brudny, bród ze szlamem, gdzie można było by zgubić but? Czy Rokutów obszar wrzawy, rokowań, związany z brodem na rzece i przejściem w terenie błotnym?
Podsumowując pragnę jeszcze zauważyć, że mityczny „gaj Aresa“ ze skórą złotego barana znajdował się w jagnięciu Barana a wiecznie pilnujący go smok to Skorpion leżący przy drodze mlecznej.
Nagromadzenie tak dużej ilości znaków stanowi początek zimy. Niepłodnej pory roku. A przedstawienie na obrazie Zeusa najwyższego boga jak i jego żony stwarza wrażenie, że jest to bardzo ważny moment czasu w życiu człowieka. Dodam, że te dwie postacie należą do najwyższych bóst w hierarchi panteonu greckiego i występują przede wszystkim na granicach czasu a najczęściej w okresie zmiany pór roku. Do tego trzeba dodać, że Zeus przybiera często inną postać. Uważam, że jest to wyróżnienie pewnego momentu, który ma szczególne znaczenie w życiu ludzi na ziemi. Możliwe, że jest to pewne ostrzeżenie na przykład w zimie, że trzeba się przygotować, żeby ją przeżyć, zrobić odpowiednie zapasy, bo pora roku jest niepłodna. Kto do tej zmiany się nie przygotuje, „nie przemieni”, nie przeżyje do wiosny.
PANCALISIA-Niebo na ziemi-Der Himmel auf Erden 