Tekst 1, po polsku
Kalendarz słoneczny,
to instrument pomiaru czasu, odnoszący się do jednego roku. To czas, w którym Ziemia okrąży jeden raz słońce.
Podczas obiegu dookoła słońca Ziemia omija wiele różnych gwiazdozbiorów. One leżą w różnych odległościach od siebie a ich konstelacje widziane dla obserwatora na Ziemi posiadają róźne kształty. W przeszłości historycznej nadawano im nazwy zwierząt, ludzi, a nawet rzeczy. W ten sposób ułatwiały zapamiętywanie czasu i były czynnikiem pewnych funkcji organizacji pracy i rządów. Każdy gwiazdozbiór, który Ziemia mija na swojej drodze, to odstęp w czasie, to punkt, do którego odnieść możemy przemijający czas. To pomiar czasu między jednym a drugim gwiazdozbiorem.
Gwiazdozbiór za pomocą, którego zaczynamy mierzyć czas leży na niebie nocnym ( bo tylko wtedy jest on widoczny) i bezpośrednio nad naszą głową. Prostopadle do obserwatora na Ziemi. Po upływie dwóch godzin nad naszą głową będziemy widzieć inny tzn. kolejny gwiazdozbiór, który Ziemia mija na swojej drodze. Będąc na Ziemi odnosimy wrażenie jakby całe niebo się poruszało, ze wschodu na zachód. Ten ruch to pozorna wędrówka, bo przecież Ziemia się porusza, na której stoimy. Czas od jednego do kolejnego gwiazdozbioru jest nie zawsze jednakowy. Z reguły przyjmuje się, że trwa jeden miesiąc. ( Dzisiaj mamy już dokładne obliczenia kalendarza, kiedyś jednak wypatrywano i porównywano odstępy czasu i do nich sie dostosowywano jak również ciągle go poprawiano).
Kalendarz słoneczny nazywany był zodiakiem, ze względu na to, że przedstawiał w swoim schemacie koła (obiegu Ziemi dookoła słońca) postacie zwierząt. Odnosił się jednak do gwiazdozbiorów widzianych nie na niebie nocnym, ale na niebie dziennym, – na niebie niewidoczynych gwiazdozbiorów, bo przez słońce oświetlonych. Słońce jest w tym układzie głównym punktem widzianym na Ziemi i najważniejszym środkowym centrum, które Ziemia obiega. Punkty gwiazdozbiorów widzianych w dzień, w słońcu, te które ujrzały światło dzienne ustalano przez dokladną obserwację zejścia danego gwiazdozbioru z nieba nocnego a wejścia do nieba dziennego. Krótko mówiąc w dzień. Czas, żeby jakiś gwiazdozbiór widziany na niebie nocnym zszedł całkowicie na niebo dzienne, czyli nie był już widoczny nocą trwał 7 miesięcy. Po upływie tego czasu gwiazdozbiór był pod wpływem słońca, ujrzał światło słoneczne. Toteż ten moment był jednym z bardzo ważnych czynników pomiaru a liczba 7 stała się jakby magiczną cyfrą. Zodiak ustalano tylko z tych znaków będących pod wpływem światła w dzień.
Zodiak na Ziemi Kaliskiej zaznaczony został pod dwoma postaciami, tj nieba nocnego i nieba dziennego. Gwiazdozbiory nieba nocnego przedstawione są w kole zewnętrznym a gwiazdozbiory nieba dziennego w kole wewnętrznym jakby w pierścieniu-wrzecionie pierwszego.
Wszystkie figury zwierzęce jak i ludzkie będące odnośnikami gwiazdozbiorów nieba na Ziemi Kaliskiej leżą w odpowiedniej kalendarzowi kolejności. Są odbiciem dawnego czasu ruchu Ziemi i napotykanych na jej drodze gwiazdozbiorów. Figury są wyryte w ziemi w czasie dawnej epoki a ograniczone najczęściej ciekami wodnymi czy ich kanałami. Niekiedy rzeźba terenu decyduje o ich wyglądzie. Wygląd tych figur/gwiazdozbiorów na ziemi jest podobny do najstarszych wyobrażeń ludzi o świecie astronomii.
Kalendarz słoneczny Ziemi Kaliskiej jest wytworem kultury z przed 1700 a 1200 p.n.e. Sa tu przedstawione dwa układy gwiazdozbiorów. Jedne to figury nieba nocnego inne to figury nieba dziennego. Oba są ze sobą zintegrowane. Jednak obok zodiaku zaznaczone są jeszcze obszary drogi mlecznej i obszary nieba północnego w okolicach gwiazdy północnej.
Kalendarz Ziemi Kaliskiej, czyli zodiak nieba nocnego i dziennego, droga mleczna, i okolice gwiazdy północnej leżą w kraju, na ziemi ograniczonej rzekami starych pradolin polodowcowych rzek Warty i Odry. Obszar ten ma kształt dwóch jeleni w okresie godów. Ten ostatni obraz ziemi jest tak szokujący, że aż trudno uwierzyć, że mógł być udoskonalony ręką ludzką. Jego istnienie pokazuje wyraźnie kształt przebiegu tych dwóch rzek Polski.
(Zachęcam do obejrzenia mapy satelitarnej kształtu przebiegu tych dwóch rzek Polski, Odry i Warty).
Text 2, in deutsch
Der Sonnenkalender,
beschreibt den Ablauf eines Jahres. Das ist die Zeit, in der die Erde einmal die Sonne umkreist.
Auf ihrem Weg um die Sonne zieht die Erde an vielen verschiedenen Sternbildern vorbei. Sie liegen in unterschiedlichen Entfernungen von einander, und ihre Konstellationen, von der Erde aus gesehen, haben verschiedene Formen. In der Vergangenheit hat man ihnen Namen von Tieren, Menschen und Dingen gegeben. Auf diese Art und Weise konnte man sich an bestimmte Zeiten erinnern, somit Arbeitsabläufe organisieren und regieren.
Jeder Sternbild-Konstellation, die die Erde auf ihrem Weg durchläuft, ist ein bestimmter Zeitabschnitt zu zuordnen. Das ist die Zeit zwischen einem und dem folgenden Sternzeichen.
Die Sternbilder, mit denen wir die Zeitmessung durchführen, befinden sich am Nachthimmel, denn nur dann sind sie für uns sichtbar, und direkt über unserem Kopf.
Nach zwei weiteren Stunden wird der Beobachter senkrecht über seinem Kopf das nächste Sternzeichen sehen.
Der Mensch, der auf der Erde steht, hat das Gefühl, dass sich der ganze Himmel von Osten nach Westen verschiebt. Diese Bewegung ist nur eine scheinbare Wanderung des Himmels, es bewegt sich die Erde, auf der wir stehen. Die Zeit von einem Sternbild zu einem anderen ist nicht immer dieselbe.
Im Allgemeinen geht man davon aus, dass das einen Monat dauert. (Heute haben wir eine genaue Berechnung des Kalenders, aber in der Vergangenheit schaute man sich Abstände an und verglich diese, verbesserte und passte die Berechnungen an).
Aufgrund der Tatsache, dass man beim Umlauf der Erde um die Sonne den Sternkonstellationen Figuren von Tieren zuordnete, nannte man den Sonnenkalender auch Tierkreis.
Er bezieht sich auf die Sternbilder, die sich am Tageshimmel befinden, die man aber dann nicht sehen kann, weil sie von der Sonne beleuchtet werden.
Von der Erde aus gesehen, ist die Sonne der Mittelpunkt des Tierkreises, und auch der Erdumlaufbahn.
Die Sternbildzeichen des Tageshimmels hat man nach genauer Beobachtung ihres Abstiegs vom Nachthimmel bestimmt. Die Zeit, die vergeht bis ein Sternzeichen, das man nachts gesehen hat, vollständig verschwunden ist, und dann am Tageshimmel auftaucht, umfasst sieben Monate.
Nach dieser Zeit steht das Sternbild unter dem Einfluss der Sonne.
Aus diesem Grund wurde der Zahl 7 eine besondere Bedeutung zugemessen.
Die Tierkreiszeichen (Zodiakus) sind nur die Zeichen, die unter dem Einfluss des Tageslichts stehen.
Im Ziemia Kaliska (dt. Kalischer Land) wurden die Sternzeichen in zwei Formen mal nachts und mal tagsüber aufgezeichnet. Die Sternzeichen des Nachthimmels sind in einem äußeren Kreis um den inneren Kreis der Zeichen des Tageshimmels gezeichnet, so als wäre der eine Kreis das Kugellager des Anderen.-
Alle Tier- und Menschenfiguren der Sternbildzeichen des Himmels liegen im Ziemia Kaliska (dt. Kalischer Land) in der entsprechenden Reihenfolge der Kalender. Sie sind ein Spiegelbild der alten Zeit, der Bewegung der Erde und der auf ihrem Weg auftretenden Konstellationen.
Die Figuren sind in die Erde geschnitzt in alter Zeit und sind meistens durch Wasserläufe oder Kanäle begrenzt. Manchmal entscheidet die Morphologie des Geländes über ihr äußeres Erscheinungsbild. Die Darstellungen der auf dem Boden gezeichneten Konstellationen sind vereinbar mit den ältesten Vorstellungen der Menschen über die Welt der Astronomie.
Der Sonnenkalender der Ziemia Kaliska (dt. Kalischer Land) ist ein Produkt einer alten Kultur um 1700 und 1200 vor Chr. Hier wird ein Zweier-System von Sternbildern präsentiert, eines des Himmels bei Nacht und ein anderes am Tag. Beide sind ineinander integriert. Allerdings sind neben dem Tierkreis auch noch die Figuren der Milchstraße gezeichnet und die Figuren um das Gebiet des Nordhimmels in der Nähe des Polarsterns.
Der Kalender des Ziemi Kaliskiej (dt. Kalischer Land) d.h. Zodiakus des Nacht- und des Taghimmels, der Milchstraße, und einem Gebiet um den Polarstern liegt in einem Land auf der Erde, das begrenzt wird durch die alten, glazialen Flussströme Warthe und Oder. Dieses Gebiet hat die Form von zwei Hirschen während der Paarungszeit. Das letzte Bild ist so beeindruckend, dass man kaum glauben kann, dass es von Menschen verbessert wurde.
(Ich ermutige Sie, sehen Sie sich die Satellitenkarten der Form dieser beiden Flüsse, Polnische Odra (dt. Oder) und Warta (dt. Warthe) an.
PANCALISIA-Niebo na ziemi-Der Himmel auf Erden 